Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

ΕΞΟΡΙΣΤΕ ΠΟΙΗΤΗ ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΣΟΥ ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΒΛΕΠΕΙΣ ; της Μαρίας Σκουρολιάκου

          Ήρθαν ντυμένοι ‘’φίλοι’’  αμέτρητες  φορές  
           οι  εχθροί μου το  παμπάλαιο χώμα πατώντας .
           Και το χώμα  δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους .
           Έφεραν  το Σοφό , τον Οικιστή  και το Γεωμέτρη
           Βίβλους γραμμάτων  και αριθμών
           Την πάσα Υποταγή  και Δύναμη
           Το παμπάλαιο φως  εξουσιάζοντας
            Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους .
            Έστησαν και θεμέλιωσαν
            τους Νόμους  τους θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα
            στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας .
            Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους
                                         ‘’ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ  ‘’ Ο. Ελύτης  

Κατοχή. Πώς θες να πεθάνεις; Σαν τον Μπάυρον που διάλεξε το Μεσολόγγι;  Σε   Κωσταλέξι   νεοταξικό, σε σκλαβοπάζαρο του  εικοστού πρώτου αιώνα ;
         ‘Ηρθε ο Ηρώδης των ψυχών.  Και μάγοι με   δώρα, τις φρικτές τους φορώντας στολές . Σκέψου τους προγόνους των βαρβάρων. Για παράδειγμα των Γερμανών . Ο Κρούμος  ξεδιψούσε   πίνοντας  αίμα  στα κρανία των δουλωμένων. Η ιστορία   γράφει  κύκλους  κι η μνήμη  αριθμούς και γράμματα . Οι διαφορές καταγράφονται στη στάση των θηραμάτων , στις λέξεις .Όπως   φωνάζανε κάποτε ‘’ΟΧΙ’’ . Όπως λέμε  τώρα  ‘’χάι’’.
         Ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη θα μιλούσε για το θηρίο. Ο Γέροντας Παϊσιος  θα προφήτευε για το αίμα στο ναό της δημοκρατίας. Πιό αληθινό φαντάζει το δεύτερο, αν μελετήσει κανείς  έξω απ΄το κάδρο , την αληθινή τηλεόραση της ζωής .
     Με όρους εποχής , η χρεοκοπία ως έκτρωμα της παγκοσμιοποίησης ξεκίνησε πρώτα από  τις αξίες και τα αισθήματα . Κατάπιε τις λέξεις και τις έννοιες  δημιουργώντας πιστωτικό γεγονός συνειδήσεων. Με  την καταστολή, τους καπνούς,  τα χημικά, εισχώρησε  στην υπόφυση . Ο στόχος επετεύχθη.

‘’Συναίσθηση πολιτικής ευθύνης ‘’. Παρακαλώ θα ήθελα μία μετάφραση . Δεν καταλαβαίνω.
-Να σας πώ τι σημαίνει. Πολιτικός αμοραλισμός σε κλίμακα μείζονα.
      Θεέ μου !
      Τί είναι η πατρίδα μας ; Μην είναι οι κάμποι ; Μην είν΄τα πράσινα ψηλά βουνά ;  Μην είν΄ ο ήλιος της που όλο λάμπει;
Γιατί μου κρύβετε τον ήλιο;   Κι ο Διογένης πέθανε ...
Μόνο ο Θουκιδίδης φωνάζει στο Λοιμό: ‘’Αλλ΄η νόσος εισήγαγε προσέτι και άλλας χειροτέρας μορφάς ανομίας εις την πόλιν’’.
      Τί είναι η πατρίδα μας . Μια υποθήκη αίματος και σάρκας από βαμμένα χέρια επώνυμα .
         Υπάρχει  το  ζώο που ονομάζεται ύαινα.  Εκτός από πτώματα,   κυνηγά τους  στόχους μέχρι την εξάντλησή τους  και τους τρώει ζωντανούς.  Ζεί σε ομάδες των 300 ατόμων . Στις κατοικημένες περιοχές   κυνηγά   μοσχάρια  και  πρόβατα.  Οι ύαινες της γηραιάς Ηπείρου κυνηγούν  ηλιόφωτες περιοχές , γλώσσες  που τραγουδούν , πρόσωπα που γελούν .
       ‘’Προ συντριβής ηγείται ύβρις , πρό δε πτώματος κακοφροσύνη’’ (βιβλικό/ παροιμίαι , ΙΣΤ. 18). Πού να πιστέψεις ;
Οι αποκαλύψεις απόκαμαν. Ποιοί κρύβεστε πίσω απ΄τις μάσκες ; Παρελάσεις σε ατέλειωτο γαϊτανάκι χρωματιστό και γύρω  στροβιλίζονται μικροί και μεγάλοι του θιάσου .
  Ο χορός σ΄ένα ήθος κουρέλι και στα σύμβολα ρωγμές και στις λέξεις κατάγματα. Χρώματα, χλιδή , υπεροψία, απόλαυση ματαιοδοξία , τάξη.
      Ποιοί είμαστε,  που  θαυμάζουμε , χειροκροτούμε, επαιτούμε ;
Μεταμοντέρνες  μεταλλάξεις  και λίφτιγκ σε  σαπιοκάραβα , τζόγος και δυνατά χαρτιά , Σάμινα και Βαλτοπέδι , χρηματισμός  γερμανικής προέλευσης , μποφόρ στο Αιγαίο , ονόματα και σφαγές στα χαρακώματα. Άχ  χώρα του φόβου. Χρηματιστήριο , κολαστήριο , δηλητήριο ! Για τα ποσοστά των θανάτων ξέρει κανείς ;
       Άκου , σφυρίζουν αδιάφορα . Κάποιοι φωνάζουν «ξυπνήστε». Στο μέγαρο της δημοκρατίας , παζαρεύουν  φιλέτα , χρυσάφι , αργύρια. Η πλατεία Κολωνακίου μοσκοβολάει αθωότητα . Οι φυλακές μυρίζουν   πτώχευση. Πέρσι , χτές , σήμερα , η τέλεια διαστροφή .Ο Λουδοβίκος  16ος  όταν ανέβαινε στο ικρίωμα είπε: ‘’όλα τούτα διαφαίνονταν εδώ και δέκα χρόνια. Τι  με οδήγησε στον εφησυχασμό;’’
           Μνημόνιο.  Κάθε μέρα,   αποκαλύπτει τα  δώρα  της σωτηρίας  επιστημονικά και μελετημένα . Όλα τακτοποιούνται ήσυχα . Με τηλεθέαση .Οι λέξεις γλιστρούν στην ακοή  δίχως φωνή και αντεγκλήσεις.  Οριζόντια εξαθλίωση και κάθετος πλουτισμός. Νυχτερινές  υπογραφές ξεπλένουν το κόκκινο. Πίσω απ΄τα φώτα  άστεγοι κουρνιάζουν  στους δρόμους.
       Ελλάδα . Ανοιχτή πληγή  και ιστός  που υφαίνεται μεθοδικά.
 Η ηθική του πολιτισμού , εκείνου του πρωτόφανου και ηλιοφόρου στην ανθρωπότητα , απεμπολείται με τρόπο που  χρόνια γεννούσε ερωτηματικά μα τώρα βεβαιότητες για τις προθέσεις,  για τα κέντρα, για τους στόχους  και τους υπηρέτες. Θυμάσαι τη διακήρυξη ενός παλιού Σεπτέμβρη; ’’ Η ρίζα της συμφοράς βρίσκεται στην εξάρτηση της πατρίδας  μας ‘’
      Σώμα και μνήμη της γης μου . Η σάλευση των αναλογιών οδηγεί σε προθανάτιες διαδικασίες .Όμως εκείνοι ήξεραν . Είχαν πτυχία  θαυμαστά  , περγαμηνές , κολλέγια. Πώς  τόσο απλά ‘’ χωρίς περίσκεψιν , χωρίς αιδώ’’ κατά τον Καβάφη , αναγγέλλουν την αρπαγή των ονείρων. Εκείνοι ξέρουν.  Ονομάζουν την αδικία, υπευθυνότητα . Την ανισότητα σε βάρος των απλών ανθρώπων , ανάγκη .
         Σε  κοινωνία που αιμορραγεί , με  τα πρόσωπα της θυσίας  να πολλαπλασιάζονται,  προφητεύονται  δεσμά μακράς διάρκειας . Οι διεθνείς  του αθλήματος άλλοτε προβλέπουν το μάταιο της σωτηρίας , άλλες φορές δείχνουν τα κρεματόρια   κι ενίοτε εκφωνούν λόγους επιβράβευσης σαν επικήδειους.
        Ζωές χωρίς ζωή. Κι ένας χειμώνας απ΄το παραμύθι του Άντερσεν για  το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Κατά πάνω μας . Στο Μέγαρο    και  στη  Λυρική σκηνή,  ο πολιτισμός, παρά την κρίση, περιέργως ανθίζει!    Μήπως  να θέσπιζαν  θεωρικό μισθό  για τους πτωχούς,  ως  άξιοι απόγονοι λαμπρών προγόνων;  Αλλά στις μέρες μας , άξιους θεωρούν εαυτούς,  οι απόγονοι  γνωστών  οικογενειών και ονομάτων .
      Οι ειδήσεις καλπάζουν μαζί με τις απολύσεις ,την πείνα , τα ποσοστά των ληστειών και τη φοροδιαφυγή , τη μόνη  κατ΄εξαίρεσιν ελεύθερη κι ωραία, τα σχέδια των εταιρειών αξιολόγησης , αυτά   κι αν καλπάζουν, κουβαλώντας   στη ράχη την Ευρώπη. Πιό πολύ καλπάζει ο τρόμος , ανελέητα και ανεξέλεγκτα , βγαλμένος  απ΄τους υπολογιστές των τεράτων.
    Οι  διανοητές και οι διανοούμενοι στα πρωινά των ειδήσεων,  επιτελούν το καθήκον τους  ανάλογα με την εκδοτική τους δραστηριότητα, ονομάζοντας ευκαιρία κάθε αντιξοότητα . Η ‘’ρωμαλέα’’ τους φωνή άμπωτε να στρεφόταν στους καπετάνιους  που με ασυνείδητη ματαιότητα υποδαυλίζουν πνεύμα εμφυλίου, αν και γνωρίζουν πως η διαφθορά οφείλεται στην άγρια εκμετάλλευση των πολιτών από το κράτος .
     Τα  παιδιά πήραν το δρόμο της ξενιτειάς . Τα παιδιά αποφοίτησαν από το Μετσόβειο ,το Αριστοτέλειο . Δεν πήγαν στο Γέιλ, στη Βοστώνη , στα χρυσοπληρωμένα ιδρύματα .
             Η φωνή της ιστορίας σωπαίνει στα   φυλλασσόμενα  προάστια.  Η χρεοκοπία, με ανεξίτηλο μελάνι  ταξιδεύει στις σάρκες, στις ψυχές, στα όνειρα. Το φως στο ανατολικό Αιγαίο, θα δοθεί απ΄τη γείτονα χώρα,  σε μια χειρονομία ανωτερότητας..  Οι παραβιάσεις  είναι άλλο  σταυρόλεξο , για δύσκολους λύτες.  Έλληνες όπου Γης ,στείλτε  μια κάρτα  στο Καστελόριζο,  νάχουνε δρόμο τα καράβια απ΄την πατρίδα .
           Εντός του εθνικού χώρου του  συντάγματος υπάρχουν γκρίζες ζώνες ;  Δε ρώτησα ποιός ακριβώς διέλυσε το αύριο της χώρας ,ούτε για τις δημοσκοπήσεις , ούτε για τα χρωματιστά τούβλα .
     Μια απάντηση θάθελα  για το , τι σημαίνει ήθος .Επίσης  ακούστε τα Ελληνόπουλα  που σας φωνάζουν ‘’Κάντε  στην πάντα να περάσει η Ελλάδα’’. Ούτε θέλει κανείς να ξέρει, για τους ενόχους πρώτης και δεύτερης γραμμής. Δεν έχει νόημα την ώρα που δημοπραττείται η Καρυάτιδα.
     Χρόνια και χρόνια, καταγεγραμμένα μελανά στα βιβλία ,  οι ξένοι έκλεψαν , σύλλησαν, βίασαν, μόλυναν, ανενόχλητοι, στηριζόμενοι, επιδρομούντες δανειζόμενοι και μη επιστρέφοντες τα οφειλόμενα.
     Θαρρώ είναι η πρώτη φορά που το υπέροχο πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο δεν έχει λέξεις να περιγράψει . Άλλωστε σκέπασε τη γλώσσα η  λέξη  ΥΒΡΗ.
      Γέμισαν οι οθόνες χειραψίες  και χαμόγελα φακού. Συμφωνίες και αναιρέσεις, υπογραφές και  δεν υπογράφω  και, γραβάτες. Ο δρόμος αδιέξοδο, στο βάθος τοίχος και υλικά κατεδάφισης. Ιδεολογικά και συστημικά.
            Η ελπίδα λέει, είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές . Δεν συμφωνώ όπως τις εννοούν.   Ελπίδα είναι η ΕΝΔΟΧΩΡΑ  των ανθρώπων . Ο πληθυντικός αριθμός. Οι μικρές καθημερινές ιστορίες του κοινωνικού αποκλεισμού. Τα μεγάλα προσωπικά δράματα των αόρατων άλλων. Ο τρίτος κόσμος της Ελλάδας που αυξάνεται. Οι χιλιάδες, που το φωτεινό  2004 ήσαν στο στέγαστρο Καλατράβα.   Η τραγική στατιστική  που  δε φτάνει στα έδρανα και κάθε  μέρα γίνεται  ποτάμι άγριο, αφού χρεοκόπησε ο πραγματικός πολιτισμός.
         Το πολιτικό κόστος θα ‘ρχόταν η στιγμή, που θα γινόταν πολιτικό χάος, με την αβάσταχτη ελαφρότητα  του  βόρειου πολιτικού προσανατολισμού. Μόνο που τώρα,  το ανώνυμο πλήθος ‘’είδε’’ και  η γνώση  γέννησε οιμωγή ,  φωτιές και πένθιμα παιδιά . Οι κάδοι , κυρίως όταν πέφτει το βράδυ, φιλοξενούν επισκέπτες του ξεροκόματου. Στης πόλης το πρωτόγνωρο κενό, τις νεκρές τζαμαρίες στολίζουν οι λέξεις – στοιχειά, ‘’ενοικιάζεται’’, ‘’πωλείται’’. Η  κυρίαρχη παρουσία των μεταναστών εξαφανίζει τις διαδρομές.    Μέχρι τον ηλεκτρικό  ο δρόμος σου μετράει κάμποσα  ‘’παρακαλώ βοήθεια’’,  άλλα τόσα ‘’πεινάω’’ .
      Τις γραβάτες φοβάμαι.  Τις γραβάτες και τα κοστούμια που μας παίρνουν τα μέτρα  ζωντανούς.Την προδοσία φοβάμαι ,  που φιλάει τόσο εγκάρδια.  « Ο Ιησούς  δεν πέθανε τη Μ. Παρασκευή στο σταυρό αλλά την Μ.Τετάρτη στο Όρος των Ελαιών» έκρινε ο Λιαντίνης.
       Απομένει το επίμονο ερώτημα. Πώς θαρθεί η πορεία στο φως; Γιατί    η  παραδοχή του χαμού  λειτουργεί  αρνητικά  στην ελπίδα.
Στα πένθιμα παιδιά με το βλέμμα στραμμένο προς τα μέσα, ελπίζω. Στο αλώβητο  εκείνο  κομμάτι της ψυχής  και της συνείδησης  που δεν πρόφτασε να μηδίσει και βίωσε τον πρωτόγνωρο μεταπολιτευτικό πολιτικό και κοινωνικό  εκφυλισμό . Γιατί οι θάνατοι δεν ήσαν  μόνο στα χαρτιά , στις λέξεις , στα αισθήματα και στις βρώμικες συναλλαγές. Εν καιρώ δημοκρατίας   οι νεκροί  επωάστηκαν από επαίσχυντους κυβερνήτες, τη διαφθορά, τους μεταμοντέρνους γονείς,  το γέλασμα του οράματος για αλλαγή, τα τοξικά προϊόντα του χρήματος, τους δείχτες ασημαντότητας  ,   τους αριθμούς  αυτοκτονίας  και  κατάθλιψης .
      Φυσούν στους δρόμους του κόσμου σαρωτικοί άνεμοι.Φυσούν πάνω στις ανυπεράσπιστες ζωές μας. Ας εφημερεύουμε στην ΑΓΡΥΠΝΙΑ.Βαδίζουμε έτσι κι αλλιώς σε πεδίο βολής. Σε εκδοχές φρίκης ασκούμε την αντοχή μας. Σε πτωχευμένες λέξεις διατυπώνουμε τη διαμαρτυρία μας. Σε αισθήματα –δεσμώτες  τρέφουμε την συνύπαρξή μας.
       Κάθε τόπος έχει το σώμα και το πνεύμα του. Εχει το αίμα του .
Ο τόπος,    που  είναι η πατρίδα μου, έχει κάτι που δε χρεοκοπεί.
ΕΧΕΙ ΨΥΧΗ.
Ο αλλαζών της Δύσης είπε : κουράγιο Έλληνες.  Εγχώριοι  καταπατητές  συνεχίζουν να χορεύουν πάνω στο αίμα  και τους τρύπιους νόμους .
 Πείτε τους ,  πως εδώ είναι το χώμα του Αισχύλου και των άλλων γιγάντων  που θα επιζήσουν ως το τέλος της ανθρωπότητας .Κι ότι οι Ερινύες, έρχονται απ΄τα βάθη των Ελλήνων να τιμωρήσουν κάθε  άμετρο .
      Ο τόπος της πατρίδας μου έχει και κάτι ακόμα που δε χρεοκοπεί. ΕΧΕΙ  ΤΟ ΦΩΣ .
   Επιζήστε,  στο όνομα   των παιδιών , του ήλιου , του Αιγαίου ,  της ροδιάς , της πασχαλιάς ,  του αιώνιου.
   Κατενώπιον της ύβρης .
   Κατάσαρκα   φορώντας  ΤΟ  ΦΩΣ.
                      Μαρία   Σκουρολιάκου  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου