“Βαπόρι
στολισμένο βγαίνει στα βουνά
κι αρχίζει
τις μανούβρες «βίρα μάινα»” **
Βγήκαμε κι αυτή την Κυριακή, οι
γνωστοί τρεις «καπεταναίοι παντός καιρού», να μανουβράρουμε ορειβατώντας στο
Βελούχι [Βάσω, Γιάννης, Στέφανος]. Τούτες τις μέρες, τις
αδιευκρίνιστες και τόσο παράξενες, νιώθεις την ανάγκη να πλησιάζεις στα πατρώα
και στα “πάλαι”... «Κι όλο τραγουδάς», μου λέει η Βάσω.
Είναι φαίνεται ανθρώπινο καμιά φορά
να σε «τραβάει» το παρελθόν, να τα βλέπεις όλα λίγο πιο κοντά, αλλά κι «από
ψηλά». Από το Βελούχι. Να δεις «από ψηλά» όχι μόνο αυτά που συμβαίνουν σήμερα,
αλλά κι αυτά που έζησες τα χρόνια εκείνα. Θέλεις δε θέλεις, κυριαρχούν στη
σκέψη. Όσο πλησιάζεις στο Βελούχι, νοιώθεις να σε τυλίγει ένα περίεργο
συναίσθημα, κάτι μεταξύ νοσταλγίας, γλυκιάς ανάμνησης και
ελευθερίας.